Kahlil Greene’in babası muhasebeci olarak çalışıyor ve annesi ayrıntıları bilmese de “yönetim” ile ilgili bir şey yapıyor. Ailesi, o büyürken ofisin gidişatından nadiren söz ederdi. Annesi bir hücre çiftliğinde oturuyordu – bunu “çocuğunu işe götür gününden” hatırlıyor – ve sonra babası veya babası onu Boys & Girls Club’dan aldı ve “Judge Judy” veya Serena gibi başka konular hakkında konuştular. Williams. Çalışmaları hiçbir zaman özel hayatlarına karışmadı.
Bu, 22 yaşındaki Bay Greene’in ailesine McKinsey’den çevrimiçi markasını “Z Kuşağı tarihçisi” olarak oluşturmak için yaptığı bir iş teklifini neden geri çevirdiğini açıklamasını zorlaştırdı. Tarih ve siyaset hakkındaki gönderilerine TikTok, LinkedIn ve Instagram’da 500.000’den fazla takipçi çekti; parası marka anlaşmalarından ve topluluk önünde konuşmalardan geliyor. Bay Greene’e göre, gelir kaynağının her şeyi tüketen, uykuya dalarken düşündüğü ve arkadaşlarıyla durmadan konuştuğu bir şey olması doğal görünüyor.
“İş hayatımla özel hayatım arasında net bir çizgi yok” dedi. “Bazen yorucu olabilir.”
Başka bir deyişle Bay Greene işini ve kendini içinden çıkılmaz buluyor. Diğer birçok bin yıllık ve Z kuşağı çalışanı gibi, o da onun markası. Bu özgür hissettirebilir. Ayrıca yorucu hissettirebilir.
Halil Greene Kredi… The New York Times için Elianel Clinton
Kârlı kişisel markalar yaratan bir düzineden fazla insanla yapılan röportajlarda, hiçbir şeyin bunun faydalarını ve dezavantajlarını pandemi kadar netleştirmediğini paylaştılar.
2020’den bu yana birçok çalışan, işverenlerinden beklentilerini yeniden tanımlama şansına sahip oldu. Geçen yıl 40 milyondan fazla Amerikalı işini bıraktı; çoğu atladı ya da rol değiştirdi, daha yüksek tıs peşindeydi. Uzaktan çalışma, bazılarının ofis dışındaki ihtiyaçlarına öncelik vermelerine yardımcı olurken, sıkı bir işgücü piyasası birçok kişinin daha cesur işyeri talepleri öne sürmesine izin verdi. Birçok insan için kaldıraç, işverenleriyle duygusal bir mesafe oluşturma, kim oldukları ve yaptıkları arasında daha katı çizgiler çekme yeteneği anlamına geliyordu.
Bu aynı zamanda kendileri için çalışanlar için yeni bir dizi zorluk anlamına da geliyordu: “Me Inc” tarafından istihdam edildiğinde sınırları bulmak zor.
Bir şekilde çevrimiçi varlıklarından para kazanan milyonlarca insan için, bu tür çalışmaların dezavantajları, özellikle de pek çok kişinin kariyerlerini yeniden düşündüğü bir anda daha net hale geliyor. Kişisel bir marka oluşturmak, kimlik ve iş arasındaki ayrımı bulanıklaştırır. Aileler üzerinde baskı yaratıyor. Her samimi deneyimin profesyonel içerik için çıkarılmasını talep eder.
Colorado Springs Üniversitesi’nde iletişim doçenti Katie Sullivan, “Kişisel ve aynı zamanda ekonomik yaşamınızın gerekli bir bileşeni olan bir şey inşa ederken bağlantıyı kesmek çok zor” dedi. “Bu emeğin hizmetine kendi benliğimi koyacağım.”
Örneğin, Los Angeles’ta bir girişimci olan Jesse Israel’in bir farkındalık markası var. 37 yaşındaki Bay İsrail, stres onu meditasyona yöneltmeden önce, yıllarca MGMT ile başlayan bir plak şirketi işletti. Rehberli oturumlara liderlik etme becerisine sahip olduğunu fark etti ve binlerce insanı Büyük Sessizlik olarak adlandırdığı topluluk buluşmalarına çekerek halka açık bir profil oluşturmaya başladı. Sakinleştirici, duygusal kişiliği onu Oprah ile turneye çıkardı. Ardından kişisel yaşam, kişisel markasını kesintiye uğrattı: Pandemi sırasında Bay İsrail, zayıflatıcı depresyondan muzdarip olmaya başladı.
“Annemle yemek masasında oturuyorum, ağlıyorum” diye hatırladı, bir yalnızlık, hastalık ve kariyer istikrarsızlığı dönemini tanımladı. “Anne, insanlar beni bir farkındalık uzmanı olarak düşünüyorlar ve ben aklımı kaçırmış gibi hissediyorum.”
Akıl sağlığı artık iyileşen Bay İsrail, 21. yüzyılın alt üst olmuş çalışma dünyasına özgü bir zorluk yaşadı: Çalışmaları kişiliğine dayanıyordu. Benlik duygusu sarsıldığında, işi de onunla birlikte gitti.
Diğer profesyonel fenomenlerden farklı olarak, kişisel markalaşma, oluşumunu yüksek sesle ve net bir şekilde (marka üzerinde) duyurdu. Bir yönetim yazarı olan Tom Peters, 1997 Fast Company makalesinde bu terimi popüler hale getirdi ve daha sonra marka oluşturma fikrini Benjamin Franklin ve Ralph Waldo Emerson’un tüm Amerikan girişimci ruhuna bağladı.
Jesse İsrail, bir meditasyon etkileyicisi ve Big Quiet’in kurucusu. Kredi… The New York Times için Coley Brown
Bay Peters 25 yıl önce “Biz kendi şirketlerimizin CEO’suyuz: Me Inc.” diye yazmıştı. “Bugün iş dünyasında olmak için en önemli işimiz You adlı markanın baş pazarlamacısı olmaktır.”
Bay Peters, yakın tarihli bir röportajda, örgütsel bürokrasilerin ortadan kalkmasıyla birlikte çalışanların artık istikrarlı bir kariyer yükselişi olasılığına güvenemeyeceklerini fark ettiğini söyledi. “Merdiveni emerek yavaşça tırmanmak ve sonra biraz daha emmek işe yaramayacaktı” dedi. “Patronunun ikinci gelen olduğunu düşünmesini sağlama yeteneğin kadar iyiydin.”
On yıllar boyunca, artan ticari rekabet, kurumsal markaları yalnızca bir ürün veya estetik değil, aynı zamanda bir hikaye satarak kendilerini farklılaştırmaya teşvik etti. Apple’ın George Orwell’in kitabından esinlenen “1984” televizyon reklamı, bir Mac bilgisayarın fütüristik güçlerini özgürleştirme hakkındaydı; Coca-Cola’nın “Bir Kola Paylaş” kampanyası, içeceği topluluk tutkalı olarak konumlandırdı. Bay Peters, kendi 1997 makalesinin Fast Company’de Procter & Gamble sabunu için şık bir reklamla yayınlandığını hatırladı.
Daha sonra, sıcak ve belirsiz hikayeler satan markalar işten çıkarmalar yaşadıkça ve hissedar odaklı politikalar çalışanların işverenlerine olan güvenini sildikçe, markalaşmanın gücüne olan inanç şirketten çalışana kaymaya başladı. Bay Peters’inki gibi yönetim müjdesi, çalışanları kendi markalarını geliştirerek mesleki itibarlarını pekiştirmeye çağırdı.
Denver Metropolitan Eyalet Üniversitesi’nde dekan yardımcısı olan Dan Lair, kişisel markalaşmanın sorunlarını inceliyor. Konuya olan ilgisi işten çıkarılma deneyiminden geldi. Bay Lair, 25 yaşında kurumsal pazarlamada bir iş buldu. Dünyanın en heyecan verici işi değildi, ama Missoula’da “manzarayı yiyemezsin” diye not tutmanın bir yoluydu. Bay Lair, 1999 yazında işe alındı. 2000 kışında, şirketin Doğu Yakası merkezli bir firma tarafından satın alınmasından sonra kovuldu.
“Kendimi aptal hissettim,” diye hatırladı. “Bu, kendisini bir aile olarak çok fazla markalaştıran bir şirketti. İki dinamik kurucu etrafında inşa edildi. Birkaç ay önce, çocukken gittiğim bir yaz kampında bu büyük inzivaya çekilmiştik. Bunun gerçekten olabileceğine dair bir şok hissi vardı.”
Ancak, işçilerin kendilerini vazgeçilmez kılacak kişisel markalar inşa ederek ekonomik belirsizlik için kendilerini çelikleştirmeleri gerektiği fikrinden de aynı şekilde hayal kırıklığına uğradı. Sosyolog Zygmunt Bauman’ın sosyal bir soruna bireyselleştirilmiş çözüm dediği şey gibi geldi ona. Ve Bay Lair, günlük yaşamlarında fenomenleri açıklamak için sosyolojiden alıntı yapan birçok insanın yaptığı şeyi yaptı: Yüksek lisansa gitti ve kişisel markalaşma okudu.
Bazı girişimciler için, ilk başta marka oluşturmak, angaryadan çok dopamindir; talep ettiği tam teşhirde bir heyecan var.
Bir yoga öğretmeni markası yaratan bin yıllık Alexa Heller, Instagram takipçileriyle tamamen samimi olmanın önemli olduğunu düşünürdü. Bekar kalmak için çaba sarf ettiğini, seks ve flörtten aylarca izin aldığını yazdı. Aknesinin neden olduğu güvensizlikler hakkında yazdı. Yoga derslerine de ivme kazandırmak için kullandığı Instagram’da takipçilerine yakın arkadaş gibi davranarak binlerce takipçiyi kendine çekti.
Profesyonelden son derece kişisel olana kadar kişiliğinin her telini tek bir kişiliğe sıkıştırmanın endişesini hissetti. Arkadaşlar bazen, çevrimiçi izleyicisinin çeşitli üyelerinin – akrabalar, iş ortakları, potansiyel talipler – onun aşırı açıklığını yargılayıp yargılayamayacağını sorguladı. “Kız arkadaşlarımdan biri, ‘Bir erkek profilinizi okursa çıldıracak’ gibiydi” diye hatırladı.
2020’de yogadan gayrimenkule, daha fazla finansal güvenlik arayışıyla kariyer yollarını değiştirdiğinde, sınırları korumanın farklı bir acelesi olduğunu fark etti. Eski gönderilerinden bazılarını sakladı. İnternette sadece işle ilgili paylaşımlar yapmaya başladı. Hâlâ endişeler ve hırslar üzerine düşüncelerini yazdı – ama şimdi günlüğüne.
Her şey içerik olduğunda
“Sizi aradık” markasının modern yorumları, bir çeşit takas sunuyor. İşçiler artık ücretleri her an değiştirebilecek, küçültebilecek veya azaltabilecek bir işverenin beceriksizliğine bağımlı değiller. Bu olasılıklara işaret eden çok sayıda kurumsal veri var: Ekonomik Politika Enstitüsü’ne göre, kabaca son kırk yılda, tipik saatlik işçi hissesi yüzde 17,5 artarken, verimlilik yaklaşık yüzde 62 ve CEO tazminatı yüzde 1.460 arttı.
Ancak kişisel markalaşma ile insanların kim oldukları ve ne yaptıkları arasındaki çizgi ortadan kalkar. Her şey içeriktir; her beğeni, takip ve yorum profesyonel bir destektir.
Bay Lair, “Bu tür aksaklıkların sorumluluğunu belirli şirketlerden kişilerin kendilerine kaydırdı” dedi. “Bu bir nevi, ‘Artık bu sorunu çözmesi gereken sensin.’”
Ve kariyerleri kişisel markalaşmanın yükselişiyle şekillenen çalışanların çoğu, artan acılarını hissediyor.
Örneğin 43 yaşındaki Kanchan Koya, markasının ailesi için yarattığı baskıları gördü. 230.000’den fazla Instagram takipçisi olan Bayan Koya’nın markası Chief Spice Mama, mide-bağırsak hastalığı geçmişinden yola çıkarak beslenme ipuçları sunuyor. Takipçilerinin daha samimi altyazılarıyla heyecanla etkileşime girdiğini biliyor, bu nedenle içerik için kendi deneyimlerinden bazılarını kullanıyor.
Kanchan Koya, “Spice Spice Baby” yemek blogunun yazarı ve kurucusu. Kredi… The New York Times için Philip Vukelich
Ancak son zamanlarda, uyandıran tepkilerde sertleşmeye başladı. Anneliğe odaklanmak yerine neden bebek kızının fotoğraflarını çektiğini soran doğrudan mesajlar aldı. Kocası, onu Instagram’a dahil etmemesini istedi; o onun kişisel hayatının bir parçası ama genel markanın bir parçası olmak istemiyor.
Koya, “Şu anda harika bir dürüst olacağım, sosyal medya ile olduğum yerde – işim sosyal medya varlığımla iç içe olmasaydı, yüzde 90 daha az olurdum” dedi. “İnsanlar olarak işimizde bu kadar çok insanın olması doğal değilmiş gibi hissediyorum.”
Pek çok kişi, halka maruz kalmanın buna değmediğini düşünüyor. 29 yaşındaki İngiliz-İrlandalı gazeteci Sadhbh O’Sullivan, Twitter’ını kullanmayı bıraktı. Yazılarını güçlendirme şansı, Carrie Bradshaw tarzı özel hayatını satmanın tiksintisini haklı çıkarmadı ve gösterişli yeni işler bulmak için yeteneklerini trompet eden arkadaşlarına karşı duyduğu kıskançlık sancısıyla barıştı.
25 yaşındaki Sarai Atchison, kendisini film yorumcusu “Dylan Is in Trouble” gibi YouTube kişiliklerini izlemeye bağımlı bulduktan sonra pandemi sırasında bir komedi sosyal medya markası kurdu. Ancak Mart ayında Colorado Rockies için promosyon yapmak için bir işe girmeye karar verdi. Kalp kırıklığından sosyal kaygıya kadar, kendi hayatının duygusal iniş çıkışlarından yararlanmayan işinde beklenmedik bir rahatlama buldu. Yaşlanma ağrıları, sağduyusunun hırslarını baltaladığına dair endişelere yol açmadan günlüğünde kalıyor.
Bayan Atchison, “Kendinizi ortaya koymak harika ve aynı zamanda kafanızın arkasında birinin markanızı nasıl alacağını bilmiyorsunuz” dedi. “Kişisel olarak almamak zor çünkü o sensin.”
Bazıları ise sosyal medya takipçileriyle daha düşünceli bir şekilde paylaşarak maruz kalmalarını yumuşatıyor. Belki de her ayrılık ve depresif dönem, halka açık çeviriyi garanti etmez. Örneğin Bay İsrail, akıl hocasının “yaradan değil yaradan paylaşmak” dediği bir yaklaşımı benimsedi. Bay İsrail’in duyguları çiğ olduğunda, onları on binlerce izleyicisine iletmeden önce bekler.
Bay İsrail, “İş, kimliğime ve öz değer duyguma doğrudan bağlı olduğunda, bu çılgın dalgalara binerdim” dedi. “Benliğimi, kendi değerimi ve kimliğimi, işim değil, Jesse olarak özel kılan şeyler etrafında inşa etmenin ne kadar önemli olduğunu anlamaya başladım.”
Orijinal marka müjdecisi Bay Peters bile, insanların mesajını aldığı aşırı uçlar karşısında dehşete düşmüş durumda. “Sosyal medyayı kullan” dedi. “Ama konuşacak bir şeyin olmalı.”
Kendi markasının modasının geçtiğinin farkında – ya da kendi deyimiyle: “İnanılmaz derecede yaşlı bir osuruk olarak konuşuyorum.”
Bu, 22 yaşındaki Bay Greene’in ailesine McKinsey’den çevrimiçi markasını “Z Kuşağı tarihçisi” olarak oluşturmak için yaptığı bir iş teklifini neden geri çevirdiğini açıklamasını zorlaştırdı. Tarih ve siyaset hakkındaki gönderilerine TikTok, LinkedIn ve Instagram’da 500.000’den fazla takipçi çekti; parası marka anlaşmalarından ve topluluk önünde konuşmalardan geliyor. Bay Greene’e göre, gelir kaynağının her şeyi tüketen, uykuya dalarken düşündüğü ve arkadaşlarıyla durmadan konuştuğu bir şey olması doğal görünüyor.
“İş hayatımla özel hayatım arasında net bir çizgi yok” dedi. “Bazen yorucu olabilir.”
Başka bir deyişle Bay Greene işini ve kendini içinden çıkılmaz buluyor. Diğer birçok bin yıllık ve Z kuşağı çalışanı gibi, o da onun markası. Bu özgür hissettirebilir. Ayrıca yorucu hissettirebilir.
Halil Greene Kredi… The New York Times için Elianel Clinton
Kârlı kişisel markalar yaratan bir düzineden fazla insanla yapılan röportajlarda, hiçbir şeyin bunun faydalarını ve dezavantajlarını pandemi kadar netleştirmediğini paylaştılar.
2020’den bu yana birçok çalışan, işverenlerinden beklentilerini yeniden tanımlama şansına sahip oldu. Geçen yıl 40 milyondan fazla Amerikalı işini bıraktı; çoğu atladı ya da rol değiştirdi, daha yüksek tıs peşindeydi. Uzaktan çalışma, bazılarının ofis dışındaki ihtiyaçlarına öncelik vermelerine yardımcı olurken, sıkı bir işgücü piyasası birçok kişinin daha cesur işyeri talepleri öne sürmesine izin verdi. Birçok insan için kaldıraç, işverenleriyle duygusal bir mesafe oluşturma, kim oldukları ve yaptıkları arasında daha katı çizgiler çekme yeteneği anlamına geliyordu.
Bu aynı zamanda kendileri için çalışanlar için yeni bir dizi zorluk anlamına da geliyordu: “Me Inc” tarafından istihdam edildiğinde sınırları bulmak zor.
Bir şekilde çevrimiçi varlıklarından para kazanan milyonlarca insan için, bu tür çalışmaların dezavantajları, özellikle de pek çok kişinin kariyerlerini yeniden düşündüğü bir anda daha net hale geliyor. Kişisel bir marka oluşturmak, kimlik ve iş arasındaki ayrımı bulanıklaştırır. Aileler üzerinde baskı yaratıyor. Her samimi deneyimin profesyonel içerik için çıkarılmasını talep eder.
Colorado Springs Üniversitesi’nde iletişim doçenti Katie Sullivan, “Kişisel ve aynı zamanda ekonomik yaşamınızın gerekli bir bileşeni olan bir şey inşa ederken bağlantıyı kesmek çok zor” dedi. “Bu emeğin hizmetine kendi benliğimi koyacağım.”
Örneğin, Los Angeles’ta bir girişimci olan Jesse Israel’in bir farkındalık markası var. 37 yaşındaki Bay İsrail, stres onu meditasyona yöneltmeden önce, yıllarca MGMT ile başlayan bir plak şirketi işletti. Rehberli oturumlara liderlik etme becerisine sahip olduğunu fark etti ve binlerce insanı Büyük Sessizlik olarak adlandırdığı topluluk buluşmalarına çekerek halka açık bir profil oluşturmaya başladı. Sakinleştirici, duygusal kişiliği onu Oprah ile turneye çıkardı. Ardından kişisel yaşam, kişisel markasını kesintiye uğrattı: Pandemi sırasında Bay İsrail, zayıflatıcı depresyondan muzdarip olmaya başladı.
“Annemle yemek masasında oturuyorum, ağlıyorum” diye hatırladı, bir yalnızlık, hastalık ve kariyer istikrarsızlığı dönemini tanımladı. “Anne, insanlar beni bir farkındalık uzmanı olarak düşünüyorlar ve ben aklımı kaçırmış gibi hissediyorum.”
Akıl sağlığı artık iyileşen Bay İsrail, 21. yüzyılın alt üst olmuş çalışma dünyasına özgü bir zorluk yaşadı: Çalışmaları kişiliğine dayanıyordu. Benlik duygusu sarsıldığında, işi de onunla birlikte gitti.
Diğer profesyonel fenomenlerden farklı olarak, kişisel markalaşma, oluşumunu yüksek sesle ve net bir şekilde (marka üzerinde) duyurdu. Bir yönetim yazarı olan Tom Peters, 1997 Fast Company makalesinde bu terimi popüler hale getirdi ve daha sonra marka oluşturma fikrini Benjamin Franklin ve Ralph Waldo Emerson’un tüm Amerikan girişimci ruhuna bağladı.
Jesse İsrail, bir meditasyon etkileyicisi ve Big Quiet’in kurucusu. Kredi… The New York Times için Coley Brown
Bay Peters 25 yıl önce “Biz kendi şirketlerimizin CEO’suyuz: Me Inc.” diye yazmıştı. “Bugün iş dünyasında olmak için en önemli işimiz You adlı markanın baş pazarlamacısı olmaktır.”
Bay Peters, yakın tarihli bir röportajda, örgütsel bürokrasilerin ortadan kalkmasıyla birlikte çalışanların artık istikrarlı bir kariyer yükselişi olasılığına güvenemeyeceklerini fark ettiğini söyledi. “Merdiveni emerek yavaşça tırmanmak ve sonra biraz daha emmek işe yaramayacaktı” dedi. “Patronunun ikinci gelen olduğunu düşünmesini sağlama yeteneğin kadar iyiydin.”
On yıllar boyunca, artan ticari rekabet, kurumsal markaları yalnızca bir ürün veya estetik değil, aynı zamanda bir hikaye satarak kendilerini farklılaştırmaya teşvik etti. Apple’ın George Orwell’in kitabından esinlenen “1984” televizyon reklamı, bir Mac bilgisayarın fütüristik güçlerini özgürleştirme hakkındaydı; Coca-Cola’nın “Bir Kola Paylaş” kampanyası, içeceği topluluk tutkalı olarak konumlandırdı. Bay Peters, kendi 1997 makalesinin Fast Company’de Procter & Gamble sabunu için şık bir reklamla yayınlandığını hatırladı.
Daha sonra, sıcak ve belirsiz hikayeler satan markalar işten çıkarmalar yaşadıkça ve hissedar odaklı politikalar çalışanların işverenlerine olan güvenini sildikçe, markalaşmanın gücüne olan inanç şirketten çalışana kaymaya başladı. Bay Peters’inki gibi yönetim müjdesi, çalışanları kendi markalarını geliştirerek mesleki itibarlarını pekiştirmeye çağırdı.
Denver Metropolitan Eyalet Üniversitesi’nde dekan yardımcısı olan Dan Lair, kişisel markalaşmanın sorunlarını inceliyor. Konuya olan ilgisi işten çıkarılma deneyiminden geldi. Bay Lair, 25 yaşında kurumsal pazarlamada bir iş buldu. Dünyanın en heyecan verici işi değildi, ama Missoula’da “manzarayı yiyemezsin” diye not tutmanın bir yoluydu. Bay Lair, 1999 yazında işe alındı. 2000 kışında, şirketin Doğu Yakası merkezli bir firma tarafından satın alınmasından sonra kovuldu.
“Kendimi aptal hissettim,” diye hatırladı. “Bu, kendisini bir aile olarak çok fazla markalaştıran bir şirketti. İki dinamik kurucu etrafında inşa edildi. Birkaç ay önce, çocukken gittiğim bir yaz kampında bu büyük inzivaya çekilmiştik. Bunun gerçekten olabileceğine dair bir şok hissi vardı.”
Ancak, işçilerin kendilerini vazgeçilmez kılacak kişisel markalar inşa ederek ekonomik belirsizlik için kendilerini çelikleştirmeleri gerektiği fikrinden de aynı şekilde hayal kırıklığına uğradı. Sosyolog Zygmunt Bauman’ın sosyal bir soruna bireyselleştirilmiş çözüm dediği şey gibi geldi ona. Ve Bay Lair, günlük yaşamlarında fenomenleri açıklamak için sosyolojiden alıntı yapan birçok insanın yaptığı şeyi yaptı: Yüksek lisansa gitti ve kişisel markalaşma okudu.
Bazı girişimciler için, ilk başta marka oluşturmak, angaryadan çok dopamindir; talep ettiği tam teşhirde bir heyecan var.
Bir yoga öğretmeni markası yaratan bin yıllık Alexa Heller, Instagram takipçileriyle tamamen samimi olmanın önemli olduğunu düşünürdü. Bekar kalmak için çaba sarf ettiğini, seks ve flörtten aylarca izin aldığını yazdı. Aknesinin neden olduğu güvensizlikler hakkında yazdı. Yoga derslerine de ivme kazandırmak için kullandığı Instagram’da takipçilerine yakın arkadaş gibi davranarak binlerce takipçiyi kendine çekti.
Profesyonelden son derece kişisel olana kadar kişiliğinin her telini tek bir kişiliğe sıkıştırmanın endişesini hissetti. Arkadaşlar bazen, çevrimiçi izleyicisinin çeşitli üyelerinin – akrabalar, iş ortakları, potansiyel talipler – onun aşırı açıklığını yargılayıp yargılayamayacağını sorguladı. “Kız arkadaşlarımdan biri, ‘Bir erkek profilinizi okursa çıldıracak’ gibiydi” diye hatırladı.
2020’de yogadan gayrimenkule, daha fazla finansal güvenlik arayışıyla kariyer yollarını değiştirdiğinde, sınırları korumanın farklı bir acelesi olduğunu fark etti. Eski gönderilerinden bazılarını sakladı. İnternette sadece işle ilgili paylaşımlar yapmaya başladı. Hâlâ endişeler ve hırslar üzerine düşüncelerini yazdı – ama şimdi günlüğüne.
Her şey içerik olduğunda
“Sizi aradık” markasının modern yorumları, bir çeşit takas sunuyor. İşçiler artık ücretleri her an değiştirebilecek, küçültebilecek veya azaltabilecek bir işverenin beceriksizliğine bağımlı değiller. Bu olasılıklara işaret eden çok sayıda kurumsal veri var: Ekonomik Politika Enstitüsü’ne göre, kabaca son kırk yılda, tipik saatlik işçi hissesi yüzde 17,5 artarken, verimlilik yaklaşık yüzde 62 ve CEO tazminatı yüzde 1.460 arttı.
Ancak kişisel markalaşma ile insanların kim oldukları ve ne yaptıkları arasındaki çizgi ortadan kalkar. Her şey içeriktir; her beğeni, takip ve yorum profesyonel bir destektir.
Bay Lair, “Bu tür aksaklıkların sorumluluğunu belirli şirketlerden kişilerin kendilerine kaydırdı” dedi. “Bu bir nevi, ‘Artık bu sorunu çözmesi gereken sensin.’”
Ve kariyerleri kişisel markalaşmanın yükselişiyle şekillenen çalışanların çoğu, artan acılarını hissediyor.
Örneğin 43 yaşındaki Kanchan Koya, markasının ailesi için yarattığı baskıları gördü. 230.000’den fazla Instagram takipçisi olan Bayan Koya’nın markası Chief Spice Mama, mide-bağırsak hastalığı geçmişinden yola çıkarak beslenme ipuçları sunuyor. Takipçilerinin daha samimi altyazılarıyla heyecanla etkileşime girdiğini biliyor, bu nedenle içerik için kendi deneyimlerinden bazılarını kullanıyor.
Kanchan Koya, “Spice Spice Baby” yemek blogunun yazarı ve kurucusu. Kredi… The New York Times için Philip Vukelich
Ancak son zamanlarda, uyandıran tepkilerde sertleşmeye başladı. Anneliğe odaklanmak yerine neden bebek kızının fotoğraflarını çektiğini soran doğrudan mesajlar aldı. Kocası, onu Instagram’a dahil etmemesini istedi; o onun kişisel hayatının bir parçası ama genel markanın bir parçası olmak istemiyor.
Koya, “Şu anda harika bir dürüst olacağım, sosyal medya ile olduğum yerde – işim sosyal medya varlığımla iç içe olmasaydı, yüzde 90 daha az olurdum” dedi. “İnsanlar olarak işimizde bu kadar çok insanın olması doğal değilmiş gibi hissediyorum.”
Pek çok kişi, halka maruz kalmanın buna değmediğini düşünüyor. 29 yaşındaki İngiliz-İrlandalı gazeteci Sadhbh O’Sullivan, Twitter’ını kullanmayı bıraktı. Yazılarını güçlendirme şansı, Carrie Bradshaw tarzı özel hayatını satmanın tiksintisini haklı çıkarmadı ve gösterişli yeni işler bulmak için yeteneklerini trompet eden arkadaşlarına karşı duyduğu kıskançlık sancısıyla barıştı.
25 yaşındaki Sarai Atchison, kendisini film yorumcusu “Dylan Is in Trouble” gibi YouTube kişiliklerini izlemeye bağımlı bulduktan sonra pandemi sırasında bir komedi sosyal medya markası kurdu. Ancak Mart ayında Colorado Rockies için promosyon yapmak için bir işe girmeye karar verdi. Kalp kırıklığından sosyal kaygıya kadar, kendi hayatının duygusal iniş çıkışlarından yararlanmayan işinde beklenmedik bir rahatlama buldu. Yaşlanma ağrıları, sağduyusunun hırslarını baltaladığına dair endişelere yol açmadan günlüğünde kalıyor.
Bayan Atchison, “Kendinizi ortaya koymak harika ve aynı zamanda kafanızın arkasında birinin markanızı nasıl alacağını bilmiyorsunuz” dedi. “Kişisel olarak almamak zor çünkü o sensin.”
Bazıları ise sosyal medya takipçileriyle daha düşünceli bir şekilde paylaşarak maruz kalmalarını yumuşatıyor. Belki de her ayrılık ve depresif dönem, halka açık çeviriyi garanti etmez. Örneğin Bay İsrail, akıl hocasının “yaradan değil yaradan paylaşmak” dediği bir yaklaşımı benimsedi. Bay İsrail’in duyguları çiğ olduğunda, onları on binlerce izleyicisine iletmeden önce bekler.
Bay İsrail, “İş, kimliğime ve öz değer duyguma doğrudan bağlı olduğunda, bu çılgın dalgalara binerdim” dedi. “Benliğimi, kendi değerimi ve kimliğimi, işim değil, Jesse olarak özel kılan şeyler etrafında inşa etmenin ne kadar önemli olduğunu anlamaya başladım.”
Orijinal marka müjdecisi Bay Peters bile, insanların mesajını aldığı aşırı uçlar karşısında dehşete düşmüş durumda. “Sosyal medyayı kullan” dedi. “Ama konuşacak bir şeyin olmalı.”
Kendi markasının modasının geçtiğinin farkında – ya da kendi deyimiyle: “İnanılmaz derecede yaşlı bir osuruk olarak konuşuyorum.”